Η ιστορία Σουρεαλιστικό Ταξίδι είναι μια πολυσέλιδη ιστορία που έγραψε ο Ρομπέρτο Γκάνιορ και σχεδίασε ο Τζόρτζιο Καβατσάνο. Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2010, ενώ στην χώρα μας την είδαμε στο ΚΟΜΙΞ 13 (Β΄ Περίοδος).
Περίληψη[]
Ο Ουώλτ Ντίσνεϋ, με τους ήρωες του, συνεργάζεται με τον διάσημο σουρεαλιστή Σαλβαντόρ Νταλί, προκειμένου να δημιουργήσουν μια ταινία μικρού μήκους. Τα πράγματα όμως παίρνουν διαφορετική τροπή όταν ο Ντόναλντ, ο Μίκυ και ο Γκούφυ καταλήγουν μέσα στα σκηνικά που ετοιμάζουν...
Υπόθεση[]
Είναι το έτος 1946 και ο Ουώλτ Ντίσνεϋ βρίσκεται στο αεροδρόμιο με τους Ντόναλντ, Μίκυ, Γκούφυ και περιμένουν έναν εκκεντρικό καλεσμένο. Το αεροπλάνο του επισκέπτη φτάνει και ο άνθρωπος κατεβαίνει φορώντας μια στολή δύτη, που εγείρει πολλά ερωτήματα.
Ο καλεσμένος είναι ο Ισπανός σουρεαλιστής ζωγράφος Σαλβαντόρ Νταλί κι έχει έρθει για να συναντήσει τον Ντίσνεϋ και να φτιάξουν μαζί μια ταινία. Όλοι μαζί επιστρέφουν στα στούντιο, προκειμένου οι δύο άνδρες να στρωθούν στην δουλειά, ενώ ο Ντόναλντ ρωτάει περίεργα εάν στην ταινία θα υπάρχει κάποιος ρόλος και για τον ίδιο. Φτάνοντας στα στούντιο ο Μίκυ με τους δύο φίλους του, εγκλωβίζονται απέξω, καθώς ο Μαύρος Πητ, που είναι ο θυρωρός, δεν τους αφήνει να ακολουθήσουν τον Νταλί και τον Ντίσνεϋ.
Οι τρεις ήρωες καταφέρνουν να ξεπεράσουν τον εχθρό του Μίκυ και εισέρχονται στα κτήρια, προκειμένου να κατασκοπεύσουν τους δύο καλλιτέχνες. Ο Ουώλτ και ο Σαλβαντόρ εργάζονται σκληρά, δημιουργώντας χαρακτήρες και πίνακες αντίστοιχα, για την νέα τους συνεργασία. Έχουν όμως στερέψει από δημιουργικές ιδέες για την πλοκή της ταινίας και προσπαθούν να σκεφτούν κάτι πραγματικά ωραίο.
Ο Γκούφυ με τους φίλους του παρακολουθούν κρυφά τις δύο μεγαλοφυΐες καθώς δουλεύουν, όταν ξαφνικά χάνουν την ισορροπία τους και πέφτουν μέσα στον πίνακα του Νταλί, καταλήγοντας στην χώρα του σουρεαλισμού.
Στην χώρα του σουρεαλισμού οι καναπέδες μιλούν!
Στο μέρος αυτό τα αυγά πετάνε και μιλάνε, ενώ πανύψηλοι ελέφαντες με τεράστια πόδια περπατούν αγέρωχα στα λιβάδια. Ο Ντόναλντ, ο Μίκυ και ο Γκούφυ, αποφασίζουν να ανεβούν σε ένα από αυτά τα θηρία, στην κορυφή του οποίου βρίσκουν ένα τηλέφωνο. Πριν προλάβουν να καλέσουν κάποιον πέφτουν από το ζώο και καταλήγουν πάνω σε έναν καναπέ που μιλάει. Καθώς συζητάνε εμφανίζονται από το πουθενά μερικές πεινασμένες τίγρεις οι οποίες τους παίρνουν στο κυνήγι.
Αφού ξεφεύγουν από τα σαρκοφάγα αποφασίζουν να πάρουν έναν υπνάκο για να ξεκουραστούν και να σκεφτούν κάποια καινούρια ιδέα. Πίσω στον πραγματικό κόσμο, ο Ουώλτ και ο Νταλί ανησυχούν για τους τρεις χαρακτήρες, αλλά ο δημιουργός τους λέει πως δεν πρέπει να μοιρολογούν, αφού αυτό δεν είναι το πεπρωμένο τους.
Ο Μαύρος Πητ σταματάει τις τίγρεις, σαν από μηχανής θεός!
Ο ζωγράφος τότε αποφασίζει να αποκαλέσει την ταινία τους Destino, δηλαδή ισπανικά για πεπρωμένο και οι ιδέες αρχίζουν να του επιστρέφουν, ενώ ο Ουώλτ καταφέρνει να εντοπίσει τους ήρωες του στην χώρα του σουρεαλισμού. Ζωγραφίζει έτσι μια πόρτα, ώστε να δραπετεύσουν, αλλά ο Γκούφυ με τον Μίκυ και τον Ντόναλντ είναι παγιδευμένοι από τις τίγρεις, που ορμάνε για να τους κατασπαράξουν.
Ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν τους φάνε, πέφτει ξαφνικά ο Μαύρος Πητ από τον ουρανό πάνω στα θηρία και σαν από μηχανής θεός τους σώζει. Ο Πητ ονειρευόταν όταν από το πουθενά βρέθηκε σε αυτή την μυστήρια χώρα και έσωσε τους τρεις εχθρούς του. Όλοι μαζί περνάνε από την πόρτα και επιστρέφουν στην πραγματικότητα, όπου ο Νταλί και ο Ντίσνεϋ τους υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες.
Η ταινία σκορπίζεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα...
Μερικές μέρες αργότερα ο σουρεαλιστής ζωγράφος πρέπει να αποχωρήσει και όλοι μαζί επιστρέφουν στο αεροδρόμιο, όπου ο Ουώλτ υπόσχεται στον Νταλί πως θα φτιάξουν μια υπέροχη ταινία. Ο Γκούφυ διαβάζει τα προσχέδια της ταινίας, τα οποία όμως του αρπάζει ο Ντόναλντ, προκειμένου να δει εάν έχει κάποιο ρόλο, με αποτέλεσμα να σκορπίσει όλα τα χαρτιά. Ο αέρας από τις προπέλες του αεροπλάνου μεταφέρει τα χαρτιά σε στις τέσσερις γωνίες του ορίζοντα, στενοχωρώντας τον Ουώλτ που όλη τους η δουλειά έχει πάει χαμένη.
Ο Νταλί τον παρηγορεί, λέγοντας του ότι στο σουρεαλιστικό τους δημιούργημα συνέβη το καταλληλότερο σουρεαλιστικό τέλος, αφού το πήρε ο αέρας. Ο Ντίσνεϋ καταλαβαίνει ότι ο ζωγράφος έχει δίκιο και ότι δεν είναι το αυτό το πεπρωμένο της ταινίας. Πράγματι, το 2003 τα στούντιο Ντίσνεϋ βρήκαν τα πρωτότυπα σχέδια και ολοκλήρωσαν το Destino, ύστερα από περισσότερα από πενήντα χρόνια!
Παρασκήνιο[]
Destino[]
Ήταν το 1944 όταν ο Ουώλτ Ντίσνεϋ γνώρισε τον Σαλβαντόρ Νταλί στην Καλιφόρνια και του πρότεινε να συνεργαστούν. Ο Νταλί δέχτηκε και, το 1946, άρχισε η παραγωγή ενός καρτούν που θα βασιζόταν στο τραγούδι Destino του Μεξικανού Αρμάντο Ντομίνγκεζ, το οποίο ηχογράφησε η τραγουδίστρια Ντόρα Λουζ.
Σκηνικό από το σουρεαλιστικό Destino
Η συνεργασία κράτησε οκτώ μήνες και το αποτέλεσμα ήταν ένα στόρυμπρωρντ, πολλά προπαρασκευαστικά σχέδια και ένα δοκιμαστικό φιλμ λίγων δευτερολέπτων. Ο Ουώλτ Ντίσνεϋ όμως αποφάσισε να διακόψει την παραγωγή της ταινίας, την οποία έβρισκε οικονομικά ασύμφορη, εν μέσω και των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε το στούντιο, εξαιτίας του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
Έτσι, το υλικό αυτό παρέμεινε στα αρχεία για πάνω από πενήντα χρόνια, ώσπου ο Ρόυ Ντίσνεϋ το ανακάλυψε το 1999. Το Destino ολοκληρώθηκε τελικά από τον Ντομινίκ Μονφερύ και προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2003.
Σουρεαλιστικό Ταξίδι[]
Η ιστορία Σουρεαλιστικό Ταξίδι είναι μια περιπέτεια εμπνευσμένη από την ιστορία του Destino, η οποία δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Topolino τον Σεπτέμβριο του 2010, με αφορμή μια μεγάλη έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Σαλβαντόρ Νταλί, στο Μιλάνο. Το σενάριο υπογράφει ο Ρομπέρτο Γκάνιορ, που πάντα ήθελε να γράψει μια ιστορία με ήρωα τον ίδιο τον Ντίσνεϋ και τα κατάφερε, εκμεταλλευόμενος την συνεργασία των δύο αυτών διάσημων καλλιτεχνών.
Την εικονογράφηση ανέλαβε ο πασίγνωστος Τζόρτζιο Καβατσάνο, ο οποίος απεικόνισε τους ήρωες, με την μορφή που είχαν την δεκαετία του 1930 και όχι όπως ήταν το 1946. Τα καρέ είναι χρωματισμένα με αχνά χρώματα, ώστε να παραπέμπουν σε κάποια παλιότερη εποχή, ταξιδεύοντας τον αναγνώστη πίσω στον χρόνο.
Στις αρχικές σελίδες της ιστορίας γίνεται αναφορά στην επίσκεψη του Σαλβαντόρ Νταλί στην σουρεαλιστική έκθεση του Λονδίνου με σκάφανδρο, όπως εμφανίζεται όταν κατεβαίνει από το αεροπλάνο. Οι ήρωες κατόπιν ταξιδεύουν στα σκηνικά του Destino και στους πίνακες του ζωγράφου, σε τοπία ονειρικά, σχεδιασμένα από το ταλαντούχο πενάκι του Καβατσάνο. Ο τελευταίος απόλαυσε ιδιαίτερα την δημιουργία της ιστορίας και το μόνο του παράπονο ήταν πως είχε μήκος μόνο είκοσι σελίδες, και δεν πρόλαβε να ανοίξει τους ορίζοντες του, όπως είχε κάνει ο Νταλί!
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στο πρώτο καρέ της έβδομης σελίδας, ο Ντίσνεϋ απεικονίζεται να σχεδιάζει ένα από τα πρώτα και λιγότερο γνωστά δημιουργήματα του, τον Όσβαλντ τον Τυχερό Λαγό.
Εξώφυλλα[]
